to have intercourse with an inferior

commūnĭco ( conm-), āvi, ātum, 1, v. a. ( dep. access. form, communicati sint = communicaverint, Liv. 4, 24, 2) [communis].

To divide something with one, whether in giving or receiving.

In giving, to divide a thing with one, to communicate, impart, to share; esp. freq. of imparting in discourse (very freq. in all periods); constr. usu. aliquid cum aliquo; also inter aliquos, alicui, aliquem aliquā re. cum aliquo de aliquā re and absol.

With aliquid cum aliquo:

ut si quam praestantiam virtutis, ingenii, fortunae consecuti sunt, impertiant ea suis communicentque cum proximis,

Cic. Lael. 19, 70; id. Verr. 2, 5, 47, § 125; id. Div. in Caecil. 11, 33: auxilium [p. 384] sibi te putat adjunxisse, qui cum altero rem communicat, id. Rosc. Am. 40, 116:

suam causam cum Chrysogono,

id. ib. 48, 140:

cum iis praemium communicat, hortaturque ut, etc.,

Caes. B. G. 7, 37:

civitatem nostram vobiscum,

Liv. 23, 5, 9:

causam civium cum servis fugitivis,

Sall. C. 56, 5:

at sua Tydides mecum communicat acta (i. e. me socium sumit actorum),

Ov. M. 13, 239:

consilia cum finitimis civitatibus,

to make common cause, to take common counsel, commune, consult, Caes. B. G. 6, 2:

cum plebeiis magistratibus,

Liv. 6, 11, 7; 28, 28, 5; Suet. Calig. 56:

curam doloris cum aliquo,

Cic. Fam. 5, 16, 5.—Of discourse:

homo, quocum omnia, quae me curā aliquā adficiunt, una communicem,

Cic. Att. 1, 18, 1:

ea quae didicerant, cum civibus suis communicare non poterant,

id. N. D. 1, 4, 8; id. de Or. 1, 15, 66; id. Rosc. Am. 40, 116; Caes. B. G. 6, 20 al.; so cum aliquo de aliquā re:

Pompeius, qui mecum... de te communicare solet,

Cic. Fam. 1, 7, 3:

is mecum de tuā mansione communicat,

id. ib. 4, 4, 5:

cum compluribus de ratione belli,

Suet. Tib. 18. —

Aliquid inter aliquos:

cum de societate inter se multa communicarent,

Cic. Quint. 4, 15:

socii putandi sunt, quos inter res communicata est,

id. Verr. 2, 3, 20, § 50:

ut quibus de rebus vellemus, tu tuis, ego meis, inter nos communicaremus,

id. Fam. 15, 4, 2; 11, 27, 2:

communicato inter se consilio,

Liv. 8, 25, 9 (cf. a); Suet. Dom. 7.—

Alicui aliquid, or de aliquā re (in Cic. only when the other party sharing is expressed by cum and abl.; cf.

Krebs, Antibarb. p. 250): quibus communicare de maximis rebus Pompeius consuerat,

Caes. B. C. 3, 18 (Dinter, ex conj., quibuscum):

hisque omnium domus patent victusque communicatur,

id. B. G. 6, 23 fin.;

so with redditur,

id. ib. 6, 13:

sibi communicatum cum alio, non ademptum imperium esse,

Liv. 22, 27, 8 Weissenb. ad loc.:

id aut ereptum illis est, aut certe nobis cum illis communicatum,

Cic. Brut. 73, 254; cf. id. Div. in Caecil. 4, 14 Halm ad loc.; id. Verr. 2, 5, 2, § 5; id. Rosc. Am. 49, 142; Mamert. Pan. Max. 10; Cic. Pis. 39, 94 Ascon.—

Aliquem aliquā re:

communicabo semper te mensā meā,

Plaut. Mil. 1, 1, 50.—

Absol.: nonne prius communicatum oportuit? * Ter. And. 1, 5, 4; Cic. Sull. 3, 9:

et secundas res splendidiores facit amicitia et adversas partiens communicansque leviores,

id. Lael. 6, 22; Quint. 9, 2, 22:

ut ad se veniat rationesque belli gerendi communicet,

Caes. B. G. 7, 63:

consilia communicant,

id. B. C. 2, 4 fin.; cf. Sall. C. 18, 5; Suet. Aug. 75 fin.; Plin. 11, 30, 36, § 108; Quint. 9, 2, 22.—

Transf. of things: aliquid cum aliquā re, to join to an equal part, to unite:

viri, quantas pecunias ab uxoribus dotis nomine acceperunt, tantas ex suis bonis cum dotibus communicant,

Caes. B. G. 6, 19:

privabo potius illum debito testimonio, quam id cum meā laude communicem,

Cic. Ac. 2, 1, 3; id. Fam. 12, 2, 1.—

In late Lat.: cum aliquo or alicui, to have intercourse with an inferior:

ne cum peregrinis communicarent,

Just. 36, 2, 15:

malis,

with evil-disposed persons, Aug. Ep. 162:

ne communices homini indocto,

Vulg. Ecclus. 8, 5.—Also alicui rei, to take part in, Vulg. 1 Tim. 5, 22.—

In receiving, to share something with one, to lake or receive a part, to partake, participate in (also class.).

Aliquid cum aliquo:

ut me juves Conmunicesque hanc mecum meam provinciam,

Plaut. Trin. 1, 2, 153; cf.:

provinciam cum Antonio,

Cic. Pis. 2, 5:

inimicitias mecum,

id. Fam. 15, 21, 2:

qui sibi cum illo rationem communicatam putat,

believes that he has all things in common with him, id. Rosc. Am. 49, 142; cf. id. ib. 48, 140; id. Div. in Caecil. 4, 14; cf. id. Verr. 2, 5, 2. § 5 Zumpt; Liv. 22, 27, 8:

haud dubitavit (Thalestris) fateri ad communicandos cum rege liberos se venisse,

Curt. 6, 5, 30 Vogel ad loc.—

Absol.:

primo labores et discrimina, mox et gloriam communicabat,

Tac. Agr. 8.—

Alicui (late Lat.):

altari Christi,

to receive the sacrament, Aug. Ep. 162; id. contra Cresc. 3, 36.—

In Tertull., acc. to communis, II., to make common, i. e. low, base, to contaminate, defile, Tert. Spect. 17; id. Patient. 8.

commūnĭco ( conm-), āvi, ātum, 1, v. a. ( dep. access. form, communicati sint = communicaverint, Liv. 4, 24, 2) [communis].

To divide something with one, whether in giving or receiving.

In giving, to divide a thing with one, to communicate, impart, to share; esp. freq. of imparting in discourse (very freq. in all periods); constr. usu. aliquid cum aliquo; also inter aliquos, alicui, aliquem aliquā re. cum aliquo de aliquā re and absol.

With aliquid cum aliquo:

ut si quam praestantiam virtutis, ingenii, fortunae consecuti sunt, impertiant ea suis communicentque cum proximis,

Cic. Lael. 19, 70; id. Verr. 2, 5, 47, § 125; id. Div. in Caecil. 11, 33: auxilium [p. 384] sibi te putat adjunxisse, qui cum altero rem communicat, id. Rosc. Am. 40, 116:

suam causam cum Chrysogono,

id. ib. 48, 140:

cum iis praemium communicat, hortaturque ut, etc.,

Caes. B. G. 7, 37:

civitatem nostram vobiscum,

Liv. 23, 5, 9:

causam civium cum servis fugitivis,

Sall. C. 56, 5:

at sua Tydides mecum communicat acta (i. e. me socium sumit actorum),

Ov. M. 13, 239:

consilia cum finitimis civitatibus,

to make common cause, to take common counsel, commune, consult, Caes. B. G. 6, 2:

cum plebeiis magistratibus,

Liv. 6, 11, 7; 28, 28, 5; Suet. Calig. 56:

curam doloris cum aliquo,

Cic. Fam. 5, 16, 5.—Of discourse:

homo, quocum omnia, quae me curā aliquā adficiunt, una communicem,

Cic. Att. 1, 18, 1:

ea quae didicerant, cum civibus suis communicare non poterant,

id. N. D. 1, 4, 8; id. de Or. 1, 15, 66; id. Rosc. Am. 40, 116; Caes. B. G. 6, 20 al.; so cum aliquo de aliquā re:

Pompeius, qui mecum... de te communicare solet,

Cic. Fam. 1, 7, 3:

is mecum de tuā mansione communicat,

id. ib. 4, 4, 5:

cum compluribus de ratione belli,

Suet. Tib. 18. —

Aliquid inter aliquos:

cum de societate inter se multa communicarent,

Cic. Quint. 4, 15:

socii putandi sunt, quos inter res communicata est,

id. Verr. 2, 3, 20, § 50:

ut quibus de rebus vellemus, tu tuis, ego meis, inter nos communicaremus,

id. Fam. 15, 4, 2; 11, 27, 2:

communicato inter se consilio,

Liv. 8, 25, 9 (cf. a); Suet. Dom. 7.—

Alicui aliquid, or de aliquā re (in Cic. only when the other party sharing is expressed by cum and abl.; cf.

Krebs, Antibarb. p. 250): quibus communicare de maximis rebus Pompeius consuerat,

Caes. B. C. 3, 18 (Dinter, ex conj., quibuscum):

hisque omnium domus patent victusque communicatur,

id. B. G. 6, 23 fin.;

so with redditur,

id. ib. 6, 13:

sibi communicatum cum alio, non ademptum imperium esse,

Liv. 22, 27, 8 Weissenb. ad loc.:

id aut ereptum illis est, aut certe nobis cum illis communicatum,

Cic. Brut. 73, 254; cf. id. Div. in Caecil. 4, 14 Halm ad loc.; id. Verr. 2, 5, 2, § 5; id. Rosc. Am. 49, 142; Mamert. Pan. Max. 10; Cic. Pis. 39, 94 Ascon.—

Aliquem aliquā re:

communicabo semper te mensā meā,

Plaut. Mil. 1, 1, 50.—

Absol.: nonne prius communicatum oportuit? * Ter. And. 1, 5, 4; Cic. Sull. 3, 9:

et secundas res splendidiores facit amicitia et adversas partiens communicansque leviores,

id. Lael. 6, 22; Quint. 9, 2, 22:

ut ad se veniat rationesque belli gerendi communicet,

Caes. B. G. 7, 63:

consilia communicant,

id. B. C. 2, 4 fin.; cf. Sall. C. 18, 5; Suet. Aug. 75 fin.; Plin. 11, 30, 36, § 108; Quint. 9, 2, 22.—

Transf. of things: aliquid cum aliquā re, to join to an equal part, to unite:

viri, quantas pecunias ab uxoribus dotis nomine acceperunt, tantas ex suis bonis cum dotibus communicant,

Caes. B. G. 6, 19:

privabo potius illum debito testimonio, quam id cum meā laude communicem,

Cic. Ac. 2, 1, 3; id. Fam. 12, 2, 1.—

In late Lat.: cum aliquo or alicui, to have intercourse with an inferior:

ne cum peregrinis communicarent,

Just. 36, 2, 15:

malis,

with evil-disposed persons, Aug. Ep. 162:

ne communices homini indocto,

Vulg. Ecclus. 8, 5.—Also alicui rei, to take part in, Vulg. 1 Tim. 5, 22.—

In receiving, to share something with one, to lake or receive a part, to partake, participate in (also class.).

Aliquid cum aliquo:

ut me juves Conmunicesque hanc mecum meam provinciam,

Plaut. Trin. 1, 2, 153; cf.:

provinciam cum Antonio,

Cic. Pis. 2, 5:

inimicitias mecum,

id. Fam. 15, 21, 2:

qui sibi cum illo rationem communicatam putat,

believes that he has all things in common with him, id. Rosc. Am. 49, 142; cf. id. ib. 48, 140; id. Div. in Caecil. 4, 14; cf. id. Verr. 2, 5, 2. § 5 Zumpt; Liv. 22, 27, 8:

haud dubitavit (Thalestris) fateri ad communicandos cum rege liberos se venisse,

Curt. 6, 5, 30 Vogel ad loc.—

Absol.:

primo labores et discrimina, mox et gloriam communicabat,

Tac. Agr. 8.—

Alicui (late Lat.):

altari Christi,

to receive the sacrament, Aug. Ep. 162; id. contra Cresc. 3, 36.—

In Tertull., acc. to communis, II., to make common, i. e. low, base, to contaminate, defile, Tert. Spect. 17; id. Patient. 8.